Deze week sprongen een paar human interest verhalen in het oog. De rijkste Welshman, Sir Michael Moritz, die als journalist bij Time ooit door Steve Jobs op een zwarte lijst werd gezet, vertrok na bijna 40 jaar bij Sequoia Capital. En terwijl CEO Sam Altman de aarde rondreisde om wereldleiders te ontmoeten, bleek OpenAI geleid te worden door Mira Murati, een vrijwel onbekende 35-jarige Albanese vrouw.
Het kleine koninkrijk
De eerste keer dat ik de naam Michael Moritz tegenkwam, was in 1992 toen Frans Straver, met wie ik later Planet Internet zou oprichten, en ik samen aan de UvA afstudeerden op het sexy onderwerp ‘succes- en faalfactoren van interactieve media op de consumentenmarkt.’ In die tijd beschikten uitsluitend besnorde boekhouders over een computer en alleen de grotere drugsdealers gebruikten een mobiele telefoon.
Wie een serieus boek zocht over de computerindustrie, kon nergens anders terecht dan bij de American Book Center in Amsterdam. Daar vonden we het fantastische boek dat toen al bijna een decennium oud was, van de hand van Moritz, getiteld ‘Het Kleine Koninkrijk’, over hoe Steve Jobs begin jaren tachtig bij Apple de Mac ontwikkelde.
“Zoveel van wat er is gebeurd, is verbonden met Apple en het verhaal van dit buitengewone bedrijf, dat ik merk dat de broodkruimels van Apple over mijn levenspad zijn uitgestrooid”, aldus Moritz, die het spijt dat hij zijn ruzie met Jobs nooit heeft bijgelegd voor diens overlijden. Het boek plantte bij Frans en mij het zaadje dat het mogelijk was voor twee jonge gasten om een succesvol bedrijf op te zetten in de technologiewereld, iets waar we tot het lezen van Moritz’ boek nog nooit over hadden nagedacht.
Toen ik eind jaren negentig voor mijn volgende startup na Planet Internet naar Amerika verhuisde, was Moritz uiteraard de eerste investeerder waar ik bij aanklopte. Probeerde aan te kloppen eigenlijk, want ik kwam nooit verder dan de inbox van een junior medewerker van Sequoia die me vriendelijk afwees. Later begreep ik dat Sequoia, en Moritz in het bijzonder, tijdens die dotcom-boom duizenden ondernemingsplannen per jaar ontvingen maar slechts enkele tientallen investeringen deden.
Van Airbnb tot Zoom
Michael Moritz werd geboren in Wales als kind van joodse ouders, die de opkomst van de nazi’s in Duitsland waren ontvlucht. Hij was jarenlang als journalist van Time gestationeerd in San Francisco en schreef veel over de technologiewereld. Don Valentine, de oprichter van Sequoia en de man die investeerde in ondermeer Apple, Atari, Cisco, Oracle en Electronic Arts, zag iets in de Britse journalist en bood hem de kans aan de slag te gaan als investeerder.
In de daaropvolgende 38 jaar dat Moritz actief was voor Sequoia reeg de investeringsmaatschappij de successen aaneen. Onder zijn bewind investeerde Sequoia in vrijwel alle bedrijven waarvan we vandaag apps op onze telefoons of computer hebben, of die we voor werk direct of indirect gebruiken, waaronder Google, Dropbox, Linkedin, Yahoo, Airbnb, PayPal, Instagram, YouTube, Whatsapp, Nvidia, Zoom en OpenAI.
In één van zijn zeldzame interviews zei Moritz:
“Een van de dingen die in onze industrie ondergewaardeerd wordt, is hoeveel je kunt leren van iemand die tientallen jaren jonger is dan jij. Dat zijn de mensen die misschien wel ongewone dingen gaan doen; ze begrijpen iets heel goed, zijn onafhankelijke denkers en duidelijk slim en begaafd.”
Begin deze eeuw initieerde Moritz ook Sequoia’s bijzonder lucratieve uitbreiding naar China. Uiteindelijk was Moritz voorzitter van Sequoia van midden jaren negentig tot 2012, toen hij de dagelijkse leiding over het bedrijf opgaf vanwege “een zeldzame medische aandoening die kan worden behandeld maar ongeneeslijk is”. Toch bleef hij partner van Sequoia tot zijn aangekondigde vertrek deze week.
De laatste jaren richtte Moritz zich klaarblijkelijk meer op e-commerce en leidde Sequoia’s investeringen in Stripe (geschatte waardering $50 miljard), Klarna ($6.7 miljard), Instacart ($12 miljard) en Getir ($6.5 miljard). De posities in de Raad van Commissarissen van die bedrijven zal hij geleidelijk overdragen.
Een flinke krukstart
Forbes schat Moritz’ vermogen op $5,2 miljard, voornamelijk dankzij zijn belangen in internetbedrijven. Moritz en zijn vrouw doneren het grootste deel daarvan aan goede doelen, vooral via hun eigen stichting Crankstart (krukstart). Ze maken daar best haast mee, getuige het verslag op de website:
“In 2022 hebben we $200 miljoen aan subsidies verstrekt, waarvan 60 procent aan non-profitorganisaties in de San Francisco Bay Area. De subsidies varieerden in grootte van $1.000 tot $18.500.000 en gingen naar 363 organisaties.”
Andere in het oog springende donaties waren $20 miljoen aan de Amerikaanse burgerrechtenbeweging ACLU, $50 miljoen aan zijn alma mater de universiteit van Oxford, en liefst £75 miljoen aan dezelfde universiteit om te besteden aan studiebeurzen voor kinderen uit gezinnen met een laag inkomen. Moritz was niet uit het oog verloren dat hij ooit zelf een studiebeurs had genoten.
Wat ik zelf opvallend vond, was dat Moritz via Crankstart de fameuze literaire Booker Prize voor minstens vijf jaar financiert, nadat de vorige sponsor zich had terug getrokken. Maar in tegenstelling tot die sponsor wilde Moritz geen enkele naamsvermelding koppelen aan zijn gift omdat hij en zijn echtgenote vinden dat de Booker Prize een prestigieuze prijs is die geassocieerd moet worden met de naam van de prijs, niet met de naam van de sponsor.
De overeenkomst tussen Steve Jobs en Sir Alex Ferguson
In 2009 bracht Moritz een herziene versie uit van zijn boek over Apple, getiteld ‘De Terugkeer naar het Kleine Koninkrijk: Steve Jobs, de Creatie van Apple en Hoe het de Wereld Veranderde.’ Het boek blijft een absolute aanrader voor iedereen die in innovatie en creativiteit is geïnteresseerd.
Tot mijn verrassing schreef Moritz, ondanks zijn al bijna een halve eeuw durend verblijf in San Francisco nog altijd een verstokt fan van Manchester United, in 2015 samen met de legendarische coach Sir Alex Ferguson een boek over leiderschap.
In een interview over dat boek deelde Moritz een aantal observaties over de overeenkomsten tussen Steve Jobs en Sir Alex:
“Als het op leiderschap aankomt, denk ik dat er overeenkomsten zijn. Op hun eigen manier zijn het allebei perfectionisten. Met Sir Alex was ik op zoek naar een manier om uit te leggen wat volgens mij de basisprincipes zijn van goed leiderschap. Ik denk niet dat ze erg verschillen tussen Silicon Valley en het voetbalveld, en ze zijn universeel toepasbaar. Het probleem met de principes van leiderschap is dat ze vrij gemakkelijk zijn op te noemen, maar heel moeilijk toe te passen.
Sir Alex, Steve, ze hadden allebei de energie om anderen consequent naar een doel te duwen, aan te sporen, over te halen dat ze zelf voor ogen hadden. Ik denk dat het grote verschil tussen management en leiderschap is dat de leider mensen kan overtuigen om het onmogelijke te doen.”
Tijd voor een nieuw boek?
Het wordt nog interessanter wanneer Moritz zijn eigen investeringscriteria deelt. “Als ik wil investeren begin ik met een marktopportuniteit, want als een bedrijf start in een markt die er onveranderlijk uitziet en waarvan het er niet op lijkt dat hij gaat groeien, dan zal het geen groot bedrijf worden. Verder zijn we op zoek naar mensen die volledig geobsedeerd zijn. Mensen die niets liever doen dan werken aan het product of de dienst die ze hebben bedacht.”
In Nederland hanteren veel investeerders het archaïsche cliché ‘het gaat om de vent, niet om de tent’; maar Moritz noemt als eerste criterium juist een grote markt, die vatbaar is voor verandering. Dat is een interessante invalshoek. Een topondernemer in een kleine markt is in deze zienswijze niet zo interessant.
En dat roept de vraag op of Moritz, als zijn tijd en gezondheid het toelaten, voor het eerst een boek zou willen schrijven waarin hij zijn eigen visie deelt op ondernemerschap, innovatie en leiderschap, in plaats van te schrijven over mensen als Jobs en Ferguson.
Mijn favoriete boek voor tech-ondernemers is ‘Het moeilijke van moeilijke dingen: Een bedrijf opbouwen als er geen gemakkelijke antwoorden zijn’ van voormalig ondernemer Ben Horowitz, inmiddels vooral bekend als mede-oprichter van venture capital-bedrijf Andreessen Horowitz.
Horowitz is een uitzondering, want net zoals veel voormalig topsporters slechte trainers blijken te zijn, lukt het ook maar weinig succesvolle ondernemers om zich te ontwikkelen tot goede investeerders. Laat ik het bij mezelf houden: als mensen advies vragen over investeringen, antwoord ik altijd dat ik weliswaar jarenlang werkzaam ben geweest als investeerder, maar ik nooit heb gezegd dat ik er goed in was. Daarom ben ik ook weer ondernemer geworden.
Moritz, inmiddels geridderd tot Sir Michael, heeft geen enkele ondernemerservaring. Blijkbaar was dat geen enkele belemmering bij het behalen van extreem veel succes als investeerder. Het is hoog tijd dat iemand met zijn geweldige track record, enorme netwerk en scherpe pen, zijn kennis en ervaring deelt in de vorm van een nieuw boek.
De drijvende kracht achter OpenAI is een 35-jarige Albanese vrouw
Oprichter en CEO van OpenAI Sam Altman bezocht de voorbije weken liefst 22 landen waaronder Israël, Jordanië, Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten, India, Zuid-Korea, Japan, Singapore, Indonesië en Australië. Altman ontmoette studenten, durfkapitalisten en leiders waaronder de Indiase premier Modi, de Zuid-Koreaanse president Yoon Suk Yeol en de Israëlische president Herzog. Eerder op zijn reis ontmoette Altman de Britse premier Sunak, de Duitse bondskanselier Scholz en de Franse president Macron. (Weet u het nog, met donkerbruine schoenen?)
Onderwerp van alle gesprekken was de vraag: is AI te vertrouwen, of zijn overheidsmaatregelen nodig? Dus het was direct nieuws toen Reuters vrijdag zag op de LinkedIn-pagina van OpenAI’s ‘Trust & Safety Leader’ Dave Willner dat hij na anderhalf jaar met stille trom was vertrokken. Willner had het over familieredenen, wat uiteraard mogelijk is.
Maar ik constateer ook dat Willner volgens zijn LinkedIn-profiel met 18 maanden dienstverband al een flink spaarpotje aan opties in OpenAI heeft zeker gesteld, die bij de geschatte bedrijfswaardering van $27 tot $29 miljard voor OpenAI dermate veel waard zijn dat het leven van de familie Willner niet significant veel beter wordt als hij er nog een jaar of wat aan vast zou plakken. Immers, het verschil in levenskwaliteit tussen 10.000 Euro of 20.000 Euro verdienen is veel groter, dan het verschil tussen 10 miljoen of 20 miljoen op de bank.
Tot er een opvolger is gevonden wordt het team van Willner (blijkbaar is er een Trust & Safety team bij OpenAI) bekleed door de CTO, Mira Murati. Wie is deze vrouw, die op ChatGPT zelf nog volledig onbekend is?
CEO Magazine kwam vorige week met een portret van Mira Murati. Hoewel, portret; uit het ontbreken van een geposeerde foto en de afwezigheid van letterlijke citaten van Murati, mag worden geconcludeerd dat ze niet mee had gewerkt aan het artikel.
Hoewel Murati onbekend is op haar eigen ChatGPT, heeft de concurrent, Google Bard, wel de nodige informatie over haar:
“Mira Murati is de Chief Technology Officer van OpenAI. Ze is een briljant ingenieur die aan verschillende AI-projecten heeft gewerkt, waaronder ChatGPT, Dall-E en Codex. Ze is ook een voorstander van de regulering van AI, omdat ze gelooft dat het belangrijk is om voorzorgsmaatregelen te nemen om misbruik van AI te voorkomen.
Murati is geboren in Albanië en studeerde werktuigbouwkunde aan het Dartmouth College. Daarna werkte ze als stagiaire bij Goldman Sachs en Zodiac Aerospace voordat ze bij Tesla ging werken als Senior Product Manager van het Model X. In 2016 trad ze in dienst bij Leap Motion. In 2018 kwam ze bij OpenAI en in 2021 werd ze gepromoveerd tot CTO.”
Daar zijn verschillende zaken opmerkelijk aan. Allereerst is de omschrijving van Murati op Bard bijna letterlijk identiek aan die in het artikel van CEO Magazine. Dat roept de vraag op welke bron de originele informatie had en welke bron klakkeloos kopieerde? Het is voer voor advocaten in de AI-wereld, waarin echt en nep of origineel en kopie compleet inwisselbaar lijken.
Ten tweede moet Murati een soort wonderkind zijn, want het is zeldzaam dat iemand met de studie werktuigbouwkunde zo pijlsnel carriere maakt in de software. De ene studie gaat over de wijze waarop bijvoorbeeld de Tesla X in elkaar wordt gezet, de andere over de software waarmee de auto zelfrijdend wordt gemaakt.
Ten derde blijkt Murati op 16-jarige leeftijd vanuit Albanië naar Canada te zijn verhuisd. Ik vroeg aan Bard of Murati alleen verhuisde, of met haar ouders. Bard antwoordde dat Murati en haar man Sokol in 1993 met hun twee kinderen vluchtten naar Canada. Maar in 1993 was Mira Murati vijf jaar oud en dat is ook in Albanië aan de vroege kant om al een gezin gesticht te hebben. Kortom; er is nog een hoop te verbeteren aan de AI-activiteiten van Google.
Murati en Moritz: America first
Er zit er een opvallende parallel in de levensloop van Mira Murati en Michael Moritz. Beiden kwamen uit een klein Europees land naar Amerika, waar ze de kans kregen hun kennis te vergroten op uitstekende universiteiten om vervolgens hun potentieel te benutten in topondernemingen.
Ik zeg niet dat elke Ethiopiër een potentiële topondernemer is of dat in elke vluchteling uit Aleppo een hersenchirurg schuilt, maar in de maand dat in Nederland een kabinet valt over een paar duizend extra immigranten per jaar, pleit ik wel voor een rationeel immigratiebeleid. Europa is oud, Azië ook; meerdere werelddelen vergrijzen in hoog tempo. Tegelijkertijd zijn er op voorheen onverwachte plekken mensen die veel kunnen bijdragen aan de wereld, als ze maar de kans krijgen.
Uiteraard kijk ik door een gekleurde bril, want ook ik kwam ooit door een uitwisseling en een studiebeurs vanuit Amsterdam terecht op een universiteit in San Francisco, waar ik internet voor het eerst zag. Moritz en Murati kwamen uit Wales en Albanië naar de San Francisco Bay Area. Maar waar in Europa of Azië zouden ze zo welkom zijn geweest als daar? En waar zou hun afkomst zo’n geringe rol spelen? Welke Europese of Aziatische venture capitalist zou een journalist een kans geven als investeerder, of een jonge Albanese vrouw de technische leiding over een miljardenbedrijf als OpenAI? Dat zou ondernemers, stemmers en beleidsmakers te denken moeten geven.
Spotlight 9: Ripple blijft verbazen, maar hoe lang nog?
Het was een week vol treurnis en mineur in het tech-hoekje van de beurzen. Maar waar ik een correctie had verwacht op de enorme koerssprong van Ripple na de gerechterlijke uitspraak van vorige week, bleef XRP redelijk stabiel terwijl de andere grote crypto’s, Bitcoin en Ethereum, allebei daalden.
Daarom downloadde ik van Coinmarketcap de koersdata van XRP van de laatste dertig dagen en vroeg Code Interpreter van OpenAI om de koers af te zetten tegen het handelsvolume. Daaruit rolde deze interessante grafiek:
Het handelsvolume in XRP is de laatste week enorm afgenomen, na een enorme piek in de dagen direct na de uitspraak van de rechter. De dalende blauwe lijn die de koers weergeeft, loopt nu parallel met de rode lijn van het dalende handelsvolume.
Dat betekent dat de koers niet langer kan worden gestuwd door een toenemende vraag. De beleggers die geloven in XRP houden vast. Maar er komen op de huidige koers niet genoeg nieuwe kopers bij in de markt, om het aantal verkooporders te compenseren. Een verdere correctie van XRP lijkt onvermijdelijk.
En slecht nieuws voor de crypto-enthousiastelingen: wie een jaar geleden XRP kocht, zou zeker blij moeten zijn met een stijging van 105%. Maar dat is nog altijd een stuk minder dan de koerssprong van 160% die Nvidia het laatste jaar maakte, gedreven door de AI-hype die sterke processoren vereist.
Opvallende links deze week
Het Witte Huis heeft vrijdag vertegenwoordigers van zeven leidende bedrijven op AI-gebied uitgenodigd en samen met hen een soort convenant aangekondigd, waarin de bedrijven ondermeer toezeggen om digitale watermerken toe te voegen aan hun systemen. (Dus als het goed is weten we snel wie nu de tekst van wie had gekopieerd over Mira Murati: Bard of CEO Magazine?)
De deelnemende bedrijven zijn de laatste weken regelmatig onderwerp geweest op deze plek, te weten Microsoft (met Bing), Google (Bard), OpenAI (ChatGPT), Anthropic (Claude), Inflection (Pi), Amazon en Meta (LLaMA).
- Eerder deze week maakte Meta bekend dat het zijn grote taalmodel LLaMA 2 open-sourcet: het wordt gratis voor commercieel en onderzoeksgebruik en gaat zo de concurrentie aan met OpenAI’s deels gratis service GPT-4, die tools als ChatGPT en Microsoft Bing aanstuurt.
Feitelijk erkent Meta hiermee de voorsprong van OpenAI en hoopt het door zijn technologie open source te maken zoveel ontwikkelaars van buiten het bedrijf aan te trekken, dat het met LLaMA 2 alsnog de achterstand kan inlopen. Een slimme strategie van Meta, die onderscheidend is ten opzichte van de gesloten AI-platformen van OpenAI en Google.
- ‘AI-video begint verbluffende resultaten op te leveren en zou uiteindelijk Hollywood kunnen ontwrichten’:
Het blijft verbazingwekkend hoe snel de AI-toepassingen verbeteren. Na tekst en foto’s zijn nu video’s aan de beurt en Twitteraar Nathan Lands deelde een mooi overzicht.
Twee weken geleden beschreef ik mijn twijfel over de jubelverhalen van Mark Zuckerberg over zijn nieuwe app Threads, de AliExpress-versie van Twitter. Toegegeven, door de installed base van Instagram zullen er honderden miljoenen mensen Threads uitproberen. Maar de app is te slordig, saai en voorspelbaar om veel herhaald gebruik te genereren, tenzij er snel verbeteringen in de app worden aangebracht.
Deze journalist legt haarfijn uit wat er allemaal schort aan Threads. Een goed punt: waarom is er alleen een app voor de mobiele telefoon en kan Threads niet op een computer worden gebruikt, als het platform gaat over tekstberichten? Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor de eerste significante updates worden uitgebracht door Meta, want het zou goed zijn als er een serieuze concurrent ontstaat voor Twitter.
Christopher Nolan en Hoyte van Hoytema maken letterlijk en figuurlijk grote films
In al het digitale geweld is filmschrijver en regisseur Christopher Nolan een zegen. Hij filmde het meesterwerk Oppenheimer op 70 millimeter IMAX film en gebruikt geen computertrucen (Computer Generated Images, CGI) in zijn films. Deze video toont hoe de film letterlijk aan elkaar wordt geplakt uit drieënvijftig rollen film van drie minuten en vierentwintig seconden elk. In totaal is de film, die drie minuten en negen seconden lang duurt, 17.7 kilometer lang en weegt 272 kilo. Dat is nog eens wat anders dan Love Island op je iPhone kijken.
Nolan vindt CGI ‘te veilig, het beeld lijkt niet de dreiging te bevatten van bijvoorbeeld een echte explosie, hoe klein ook’. Hij schiet op film omdat dit het meest lijkt op het beeld dat het menselijk oog waarneemt. Dat en meer is te zien in deze video waarin Robert Downey Jr en Christopher Nolan de meest gestelde vragen op het web over hen beantwoorden.
Ik schrijf dit allemaal in de aanloop naar Zomergasten, volgende week zondag te zien op uw ouderwetse flat screen televisie met als gast de fenomenale director of photography Hoyte van Hoytema. Hij filmde met Nolan onder andere Dunkirk, Tenet, Interstellar en Oppenheimer. En wie komende week Oppenheimer gaat bekijken in de bioscoop; ga naar de IMAX en ik hoor graag hoe het beviel.
Fijne zondag!
